Klem gezet door de redder in mij…
Maak je valkuil productief
Ik ben een redder. Het voelt echt goed als ik anderen vooruit help. Als anderen zeggen ‘Wat fijn Saskia, dank je wel voor jouw inzichten, kennis en hulp!’. Waar ik stiekem naar verlang als ik na een training of coaching-sessie wegga bij mijn opdrachtgever? Luid applaus, bloemen, bedankjes… Ok, nu overdrijf ik wellicht, maar het gevoel van toegevoegde waarde te zijn, te redden, dat is wel heel fijn.
Helpt dat? Helpt dat mijn opdrachtgever? Helpt mij dat? Nou, nee, eigenlijk niet. Deze redder in mij, zet mij klem…
Als coach begeleid ik teams bij hun ontwikkeling. Hún ontwikkeling, niet die van mij. Het eigenaarschap van dat proces hoort dan ook bij de teams te liggen en niet bij mij. Lastig, want soms zijn de ogen op mij gericht. ‘Jij komt ons hier toch helpen? Vertel het ons maar.’ En ik draag zelf graag bij aan die dynamiek. Ik voel mij verantwoordelijk voor het slagen van het coachingstraject, of de training, en ga hard aan het werk. Ik heb nogal de neiging het eigenaarschap naar mij toe te trekken.
Nu hoor ik je denken ‘Saskia, ben jij dan wel in de wieg gelegd om te trainen en coachen?’ Ja, dat ben ik! Juist mijn valkuil kan ik inzetten bij het coachen van professionals. Ik benoem mijn neiging om te willen redden en om daarmee de verantwoordelijkheid – die niet bij mij hoort – naar mij toe te trekken. Ook maak ik het team waarmee ik werk medeverantwoordelijk voor deze dynamiek. Hoe kan het dat ik de ruimte krijg om jullie eigenaarschap ‘af te pakken’?
Ik ben mij ervan bewust dat de redder in mij, mij klem kan zetten. Dit bewustzijn helpt mij mijn valkuil productief te maken. En zeg nou zelf, heeft niet iedereen zo’n valkuil? Laten we die nou niet proberen weg te poetsen, maar laten we onze eigen, unieke klem ‘ownen’.
Misschien kan een coachingstraject voor jou en jouw team daaraan bijdragen? Ik ga daar graag eens met je over in gesprek. Kleine waarschuwing vooraf: ik kom niet om te redden!
Ik wil in gesprek!